Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ένα μικρό κερί με τη μεταφορά του λόγου ως μία ανάγκη για γνώση και πίστη. Απλώς δεν καταλαβαίνουμε την πηγαία αγάπη που έχει για το Φως. Τι εννοούμε μ’ αυτό; Όταν κοιτάζουμε ένα μικρό κερί, κοιτάζουμε πιο πολύ ότι είναι μικρό παρά ότι είναι κερί. Ενώ ένα μικρό κερί, ένα μεγάλο κερί, παραμένουν κεριά. Είναι αυτό το κερί που είναι η ουσία που θα δώσει το Φως μόλις το ανάψει κάποιος. Άρα είναι καλό να έχουμε στο μυαλό μας ότι ένα μικρό κερί έχει μια πηγαία αγάπη για το Φως, δηλαδή, μόλις θα εμφανιστεί αυτή η ανάφλεξη, αμέσως θα πάει προς αυτή την κατεύθυνση και αυτό σημαίνει πρακτικά ότι πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε και να μην το υποβιβάζουμε, να μη θεωρούμε συνεχώς ότι είναι μικρό και δεν έχει μεγάλη αξία, γιατί πρέπει να ξέρουμε ότι ακόμα κι ένα μικρό κερί μπορεί ν’ ανάψει μια λαμπάδα. Όταν το εξετάζουμε μ’ αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνουμε ότι έχει σχέση με τη διάδοση της γνώσης, αλλά και της πίστης. Το μικρό κερί δεν είναι κάτι που πρέπει απλώς να προστατεύουμε. Είναι και κάτι που θα προστατεύσει άλλους, είναι ένα εργαλείο που θα μεταδώσει γνώση, που θα μεταδώσει πίστη, όσο μικρό κι αν είναι, γιατί μέσα του έχει αυτή την πηγαία αγάπη. Αν το σκεφτείτε καλά και δεν απαξιώνετε μερικούς ανθρώπους ή ακόμα και μερικά παιδιά θεωρώντας ότι είναι μόνο μικρά κεριά και δείτε μέσα τους ότι αυτοί οι άνθρωποι ανήκουν στην Ανθρωπότητα, αυτοί οι μικροί άνθρωποι ανήκουν στην Ανθρωπότητα και κατά συνέπεια δεν είναι το μέγεθος που έχει σημασία, είναι αν είναι κερί, δηλαδή αν αυτή η ψυχή μπορεί να αποτελέσει το υπόβαθρο για τη μετάδοση της γνώσης, της πίστης, αλλ’ ακόμα και της χαράς, γιατί αυτή η χαρά θα παράγει μια μεταχαρά. Συνοπτικά λοιπόν να πούμε ότι ένα μικρό κερί χαρακτηρίζεται από την πηγαία του αγάπη για το Φως κι όχι απ’ το μέγεθός του.