Έδινε πάντα σημασία στην περιποίηση, ακόμα κι αν δεν ήξερε πόσο μεγάλη ήταν η απόλαυση αυτής της πράξης. Ένιωθε όμως, όχι μόνο ότι ήταν απαραίτητη, αλλά ότι ήταν και το πρέπον για τις ανθρώπινες σχέσεις που είχαν εξελιχθεί με την πάροδο του χρόνου σε δεσμούς ανθρωπιάς. Άλλωστε ήξερε πόση χαρά προκαλεί το γεγονός να αφήνεσαι στον άλλον, επειδή υπάρχει εμπιστοσύνη λόγω πηγαίας αγάπης. Έτσι έβλεπε άλλωστε και τα μουσικά όργανα. Τα έπιανε όπως ήθελε για να ζωντανέψει η ψυχή του. Η περιποίηση άρχισε με την προετοιμασία αφού χρειαζόταν ακόμα κι η αλοιφή για τα πνευστά, το κούρδισμα για τα έγχορδα. Αυτή ήταν ήδη η αναγκαία διαδικασία για να είναι έτοιμο το όργανο και μόνο μετά μπορούσε ν’ αρχίσει τους περίφημους δακτυλισμούς για ν’ ακουστεί η φωνή τους που απολάμβανε κάθε στιγμή της σύνθεσης του έργου από το piano στο forte, από το απαλό με ελάχιστα δάκτυλα έως το έντονο με όλα χάρη στις συγχορδίες, για να φτάσει στον ύμνο της χαράς σταδιακά έως το φινάλε με την έκσταση της κορώνας.