Μέσα στη νύχτα της σιωπής ποιος να φανταστεί πώς λειτουργεί η μουσική; Κι όμως, όταν κανείς ανακαλύπτει τη σημασία που έχουν οι βαθιές ανάσες κι οι μικρές αναπνοές, μπορεί ν’ ακούσει ακόμα και τον ήχο των ζεστών θαλασσών, όσο μαύρη και λευκή να είναι η καθεμιά. Το ξέρει ο διευθυντής ορχήστρας και κάθε κίνησή του τις ενεργοποιεί για να γίνει το ντουέτο τρίο με τον πιο ομαλό τρόπο ακολουθώντας την πηγή φωτός, αφού είναι μια ακολουθία που δημιουργούν τα δάκτυλα της βαθύτητας και μάλιστα με ταυτόχρονο τρόπο. Οι θάλασσες κοιτούν τον ουρανό κι ο ουρανός βλέπει τις θάλασσες και θέλει να είναι ανοιχτές για ν’ ακούγεται κάθε σιωπή τους, σαν να ήταν μια βαθιά ανάσα, όταν βυθίζεται μέσα τους με τα γαλάζια δάκτυλά του που δημιουργούν με την πλαστικότητά τους νέες αισθήσεις και καινούργια βιώματα χωρίς να υπάρχει το πρόβλημα της εμπειρίας, αφού από την αρχή έχουν πρόσβαση στην ουσία του μέλλοντος μέσω των πράξεων του έργου.