Αρχικά αναζητούμε το ίδιο και μετά από καιρό καταλαβαίνουμε ότι χρειαζόμαστε το συμπληρωματικό μας, στη συνέχεια συνειδητοποιούμε ότι μόνο η αλληλοσυμπληρωματικότητα προσφέρει πλαίσιο για το πεδίο της τελειότητας και τη δράση της αρμονίας. Αυτό νιώθουν οι ψυχές, αυτό ζουν και τα σώματα όταν είναι συντονισμένα με τις ψυχές και τότε στάζουν μέλι, γιατί ξέρουν ποια είναι η ουσία του δεσμού. Σε αυτήν την αρμονική πράξη ο καθένας δεν προσέχει και προστατεύει τον άλλον, αλλά τον περιποιείται με κάθε τρόπο για ν’ αναδειχθεί η εμβέλεια και η έκταση του έργου πέραν της μονάδας, αφού ζει μέσω τους η πολλαπλότητα που δεν έχει ανάγκη να προσαρμοστεί, αφού έχει όλες τις απαιτούμενες δεξιότητες για να παραχθεί το απαιτούμενο. Δεν είναι μόνο ζητούμενο, αλλά μοιρασιά ταυτόχρονης χαράς, που πολλαπλασιάζει τον πόθο και το πάθος για να δημιουργήσουν τον συμμετρικό αριθμό που βουτά μέσα στη θάλασσα και στον ουρανό.