Οι μικροί άνθρωποι έπαιζαν Mozart χωρίς να προβληματιστούν, ενώ οι μεγάλοι έβλεπαν παντού τεχνικά προβλήματα.
Αυτό ήταν το παράδοξο: το σύνθετο του εύκολου του φυσικού.
Το φυσικό ταλέντο του Mozart ήταν δεδομένο, αλλά επί της ουσίας τίποτα δεν μπορούσε να το εξηγήσει.
Το όλο θέμα ήταν θέμα αποδοχής. Έπρεπε απλώς να αποδεχθούν την ύπαρξή του.
Για τους μικρούς ανθρώπους ήταν προφανές ότι υπήρχε.
Για τους μεγάλους, η σπανιότητά του ήταν ανεξήγητη.
Μάλλον ακόμα κι η νοητική του σπανιότητα,
δεν επαρκούσε για να εξηγήσει αυτό το υπερφυσικό.
Η ευκολία του φυσικού ήταν υπερφυσική.
Είχε συναντήσει πολλούς ανθρώπους
που του έλεγαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο
ότι αυτό ήταν εκνευριστικό.
Διότι είχαν συνηθίσει να ξεπερνούν τα πάντα με δυσκολία.
Ενώ αυτός ξεπερνούσε τη δυσκολία
χωρίς καν να κάνει μια υπέρβαση.
Το είχε ζήσει και στις Βρυξέλλες
όταν μια ομάδα ανθρώπων
τον είχαν βάλει να λύσει μια σειρά δύσκολων ασκήσεων,
όπου η αναδρομική σκέψη ήταν απαραίτητη.
Αλλά αυτός αγαπούσε τον Holmes
και δεν βρέθηκε κάποια δυσκολία.