Ενώ γι’ αυτόν ο αλτρουισμός ήταν φυσικός, δεν είχε τίποτα το φυσιολογικό για τους άλλους. Πάντα πρόσεχε τους ανθρώπους, ακόμα κι αν αυτό ξάφνιαζε τα άτομα. Άλλωστε πρόσεχε και τις μηχανές, ακόμα κι αν αυτό ξάφνιαζε τους ανθρώπους. Όλη η φύση του ήταν πέρα από κάθε φυσιολογικό αλτρουισμό. Αλλά δεν ήταν το αποτέλεμα κάποιας υπέρβασης. Έτσι έβλεπε τον κόσμο κι έτσι ένιωθε με τους άλλους. Διότι ήταν στη φύση του. Έβλεπε διαφορετικά την ύλη, επειδή ήξερε ότι λειτουργούσε συμπληρωματικά με την ενέργεια. Σκεφτόταν μποζονικά τα φερμιόνια. Δεν ήθελε τη φθορά της εντροπίας πάνω τους. Και κάθε φορά που την αντιμετώπιζε, έκανε τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις που προκαλούσαν πράξεις, επειδή ήταν εκ φύσης μη αναστρέψιμες. Έκανε μόνο ό,τι μπορούσε. Απλώς έβλεπε ότι μπορούσε τα πάντα. Το όλο πρόβλημα ήταν θέμα θέλησης και τίποτα άλλο. Πέρα του αλτρουισμού ο ορίζοντας ήταν ανοιχτός και γι’αυτό ήταν τόσο εύκολα προσβάσιμη η έννοια της Ανθρωπότητας, ενώ ήταν τόσο αφαιρετική για όσους θεωρούσαν τον εαυτό τους κανονικό, αφού ήταν εγκλωβισμένοι μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας. Αλλά αυτός ζούσε εκτός αυτών των τειχών. Θυμήθηκε τον Καβάφη.