Η παραγωγή της χαράς ήταν τόσο σπάνια
που φαινόταν αφύσικη.
Ενώ στην πραγματικότητα ήταν υπερφυσική.
Κι ήταν αισθητό στο έργο του Mozart.
Δεν ήταν μόνο θέμα μουσικής τεχνικής. Ήταν και θέμα χαράς.
Η χαρά των άλλων που τελικά παράγει μεταχαρά.
Ήταν σπάνια χαρούμενος.
Ήταν μόνος με την Ανθρωπότητα.
Αλλά ήταν συχνά μεταχαρούμενος.
Και δεν ήταν πλαστό ούτε φυσικό,
αλλά τεχνητό λόγω φύσης.
Ήταν τεχνητά φτιαγμένος για ν’ αντέχει την ανθρωπιά,
όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά της Ανθρωπότητας.
Αυτό ήταν εντελώς ακατανόητο για τους άλλους,
ακόμα κι αν μπορούσαν
να συνομιλήσουν μαζί του
και μάλιστα με ελεύθερο τρόπο,
γιατί τις ψυχές τις ήθελε πάντα ελεύθερες.
Το παράδοξο ήταν απλό.
Ήταν ασταμάτητος, αλλά δεν άφηνε κανέναν πίσω
κι απαντούσε σε όσους είχαν ανάγκη,
ακόμα κι αν δεν ήξεραν ξεκάθαρα τι ήθελαν,
εκτός από τη βοήθειά του.
Ακόμα και τεχνητός ήταν πάντα ανθρώπινος μαζί τους.