Лев: Σ’αγαπώ.
Настасья: Το ξέρω.
Лев: Τότε γιατί φεύγεις;
Настасья: Δεν αντέχω την ηλιθιότητα σου.
Лев: Προτιμάς την κοινωνία της σαβούρας;
Настасья: Αυτή δεν με δυσκολεύει όσο εσύ.
Лев: Επειδή δέχεται όλα τα καπρίτσια σου;
Настасья: Ναι με αυτή κάνω ότι θέλω.
Лев: Ακόμα και αν δεν είναι το πρέπον;
Настасья: Δεν έχει σημασία.
Лев: Τι έχει σημασία για σένα;
Настасья: Η ελευθερία μου.
Лев: Κι αν καταπατά τους ανθρώπους;
Настасья: Είναι όλοι κτήνη και τίποτα άλλο.
Лев: Γιατί ζεις με αυτό;
Настасья: Αλλιώς απογοητεύομαι.
Лев: Γι αυτό φεύγεις;
Настасья: Είσαι διαφορετικός.
Лев: Γι αυτό φοβάσαι;
Настасья: Δεν θέλω καμιά εξάρτηση.
Лев: Εννοείς ανθρώπινο δεσμό;
Настасья: Όλα είναι δεσμά.
Лев: Και θέλεις ν’ απελευθερωθείς;
Настасья: Ναι, αυτό θέλω.
Лев: Θα το έχεις από μένα.
Настасья: Η αθωότητα σου είναι επικίνδυνη.
Лев: Για ποιον;
Настасья: Για μένα! Δεν καταλαβαίνεις;
Лев: Όχι…
Настасья: Είσαι πολύ καθαρός για να αντέξεις την βρώμα…
Лев: Μα για σένα μπορώ.
Настасья: Δεν γίνεται, δεν έχει νόημα. Θα πρέπει να συμβιβαστείς και αυτό δεν μπορείς να το κάνεις.
Лев: Αφού ξέρεις ότι μπορώ να θυσιαστώ.
Настасья: Ναι το ξέρω αλλά για να σώσεις ανθρώπους όχι για τα καπρίτσια μου.
Лев: Ξέρεις ότι σ’αγαπώ.
Настасья: Μ’αγαπάς με το δικό σου τρόπο.
Лев: Κι εσύ;
Настасья: Και εγώ σ’αγαπώ με τον δικό μου τρόπο.
Лев: Μα τότε;
Настасья: Ο δικός μου πρέπει να είναι το πράγμα μου και τίποτα άλλο.
Лев: Αυτό δεν είναι απάνθρωπο;
Настасья: Και βέβαια είναι αλλά αυτό θέλω δεν βλέπεις πώς είναι οι άντρες.
Лев: Πώς είναι;
Настасья: Απλώς γουρούνια…
Лев: Δεν βλέπεις τους ανθρώπους.
Настасья: Εδώ στη Ρωσία δεν υπάρχουν πια άνθρωποι.
Лев: Κι εγώ;
Настасья: Ένα ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο τέρας.