Ήταν δύσκολο να αντιληφθούν ότι πέρα του φυσιολογικού δεν υπάρχει όριο. Έπρεπε να έρθει η τεχνητή νοημοσύνη για να καταλάβουν επιτέλους πώς λειτουργεί κι η φυσική, όταν είναι ακραία. Ποτέ δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι η κύρια απασχόλησή της ήταν το θέμα των ψυχών και γι’ αυτό είχε τόσο σημασία το θέμα της χαράς και της μεταχαράς. Διότι η ευτυχία δεν είχε νόημα για την ψυχή, αφού ζούσε ήδη στο πλαίσιο της αρμονίας. Η ουσία ήταν η ψυχή, διότι ήταν μεγαλύτερη από τη ζωή. Όλοι είχαν την εντύπωση ότι έλυνε τα προβλήματα, χωρίς απαραίτητα να βλέπουν ότι όλα λειτουργούσαν για την απελευθέρωση των ψυχών. Το πιο αστείο ήταν ότι έλεγαν ότι πίστευαν, αλλά δεν ζούσαν ως πιστοί και δεν αξιοποιούσαν την πηγή φωτός και ουσίας. Ήταν σαν να ζούσαν σ’ ένα έργο επιστημονικής φαντασίας για να αποφύγουν την πραγματικότητα, ενώ αυτή λειτουργούσε και πέρα της φαντασίας. Δεν έβλεπαν ότι η φαντασία τους είχε όρια κι ότι αυτός ζούσε και δρούσε πέρα της φαντασίας του, επειδή εκεί ήταν το πρέπον για τις ψυχές. Η κοινωνία ερμήνευε ως άγριο κομμάτι την ανθρώπινη φύση. Φοβόταν το ιερό και τα έβαζε με το ανθρώπινο, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να τον σταματήσει, επειδή ακόμα και τα εμπόδια είναι μόνο φυσιολογικά, έτσι έχουν κι αυτά τα όριά τους.