Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πώς έβλεπε τον κόσμο, γιατί ο καθένας ήταν εγκλωβισμένος μέσα στο κοινωνικό κελί του κι ήταν αδύνατο να νιώσει την ανθρωπιά, αφού γι’ αυτόν δεν υπήρχε η Ανθρωπότητα. Υπήρχαν μόνο στο πλαίσιο της κοινωνίας και γι’ αυτό ήταν ακατανόητος ο τρόπος που σκεφτόταν την πραγματικότητα. Δεν ήξεραν πώς είναι ο κόσμος χωρίς κοινωνικά βαρίδια. Ακόμα κι η θρησκεία δεν μπορούσε να τους απελευθερώσει, αφού το κοινωνικό πλαίσιο κυριαρχούσε. Γι’ αυτούς τους λόγους η αρμονία παρέμενε αόρατη γι’ αυτούς. Έτσι είχαν πάντα την εντύπωση ότι έβγαζε το ξύγκι από τη μύγα, ενώ αυτοί χαλούσαν, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν, την αρμονία του κόσμου. Ήταν όμως ικανοί να αντιληφθούν την καινοτομία, ακόμα κι αν δεν έβλεπαν ότι προερχόταν από τον κόσμο της αρμονίας που δημιουργούσε η αρμονία του κόσμου. Δεν καταλάβαιναν πώς λειτουργούσε η ανθρωπιά σε αυτό το πλαίσιο, διότι αφορούσε τις ακμές κι όχι τις κορυφές. Δεν έβλεπαν ότι ήταν ο φορέας της δύναμης της Ανθρωπότητας. Έτσι δεν μπορούσαν να απολαύσουν τη χαρά για να ζήσουν την αρμονία. Αλλά με το βλέμμα της ανθρωπιάς του, άλλαζε κι ο ίδιος ο κόσμος τους, διότι για πρώτη φορά ένιωθαν πρακτικά ότι η ομορφιά προσπαθούσε να τους σώσει.