Είχαν μάθει ότι κάθε μικρή κίνηση, είναι και μια μεγάλη νίκη, αλλά υπήρχε μια δυσκολία για το θέμα της πράξης. Σαν να έβλεπαν μόνο το αποτέλεσμα μιας μάχης, αλλά ποτέ του αγώνα. Όλα γινόντουσαν σε τακτικό επίπεδο, σαν να μην υπήρχε το στρατηγικό. Όμως από τη στιγμή που υπήρχε το βλέμμα της ανθρωπιάς πέρα του κύκλου, η στρατηγική ήταν απαραίτητη και μάλιστα συμβατή με τη ζωή των ψυχών. Αυτό ζούσαν και με τη μοιρασιά της χαράς. Κι ήταν αντιληπτό στο κοινό γεύμα. Ακόμα κι αν ήταν διαφορετικό, με τη μοιρασιά συζούσαν το κοινό. Δεν ήταν το ίδιο, αλλά το συμπληρωματικό και γι’ αυτό προκαλούσε την εμφάνιση της αρμονίας. Διότι ήταν το αποτέλεσμα της ελεύθερης βούλησης, αφού λειτουργούσε καταλυτικά ο δεσμός και το κράμα των ψυχών. Δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας υπέρβασης. Εκείνη τη στιγμή, κάθε κίνηση ήταν φυσιολογική, επειδή ήταν η δράση του αρμονικού πλαισίου. Έτσι, ακόμα κι η παραγγελία συμμετείχε ενεργά στη δημιουργία του έργου. Και στο εξωτερικό το έβλεπαν μ’ έναν πιο ξεκάθαρο τρόπο, αφού δεν υπήρχαν τα κοινωνικά εμπόδια, για να εκφραστεί ελεύθερα η ανθρωπιά που απολαμβάνει τις στρατηγικές επιλογές που χαρακτήριζαν και τη δράση του πάνω στις ψυχές.