– Έχεις ακούσει τον Albert Camus να μιλά για τη γη του τού ήλιου;
– Δυστυχώς γεννήθηκα μετά τον θάνατό του.
– Υπάρχουν, ωστόσο, καταγραφές από την περίοδο της ζωής του.
– Δεν το ήξερα.
– Μια φίλη μού χάρισε ένα ανάτυπο, μπορώ να σου το δανείσω.
– Μετά χαράς … Αναρωτιέμαι…
– Δεν είναι κόπος…
– Μα δεν τέλειωσα την έκφραση…
– Το ξέρω καλά.
– Είσαι ανυπόφορος.
– Κι αυτό το ξέρω.
– Τουλάχιστον, έχεις επίγνωση και το παίρνεις με χιούμορ.
– Γι’ αυτό είμαστε ακόμη φίλοι.
– Η αλήθεια είν’ αυτή!
– Λοιπόν, η φωνή του δίνει τον τόνο.
– Είναι ακριβώς αυτό που…
– Βλέπεις!
– Καλά, καλά… Λοιπόν, πώς είναι;
– Ζεστή, αρρενωπή, καθαρή.
– Αυτό δεν με εκπλήσσει.
– Τόσο το καλύτερο.
– Γιατί έτσι;
– Θα δεχθείς καλύτερα τα λόγια του.
– Ώστε είναι τόσο παράξενη;
– Όχι, αντίθετα, έχει κάτι το οικείο.
– Οικείο, λες;
– Ναι, ναι, όπως η φωνή ενός φίλου στο διπλανό δωμάτιο.
– Σε τέτοιο σημείο;
– Μπορείς να το διαπιστώσεις κι εσύ.
– Και μιλά για τον Proudhon;
– Ναι, και για τον Tipasa.
– Στο ίδιο κείμενο;
– Ακριβώς.
– Θέλω να το δω αυτό.
– Θα το ακούσεις…