Κώστας: Γιατί οι δικοί μας δεν έκαναν προσφυγές;

Δημήτρης: Ποιοι δικοί μας;

Κώστας: Όλοι όσοι ήρθαν από την Ανατολή.

Δημήτρης: Ίμβρο, Τένεδο;

Κώστας: Ναι, από αυτά τα μέρη.

Δημήτρης: Γιατί δεν ήξεραν.

Κώστας: Μα τώρα ξέρουν!

Δημήτρης: Γιατί κανείς δεν τους το είπε.

Κώστας: Κάποιος πρέπει να το κάνει.

Δημήτρης: Θα τον πιστέψουν όμως;

Κώστας: Δεν είναι θέμα πίστης. Χρόνος. Είναι θέμα συνείδησης.

Δημήτρης: Υπάρχει πάντα το πρόσχημα της ανταλλαγής πληθυσμών.

Κώστας: Όμως το πρόσχημα είναι η αιτία. Χρόνος. Εφόσον η συνθήκη υπάρχει πρέπει να τη χρησιμοποιήσουμε.

Δημήτρης: Μα πώς;

Κώστας: Οι συγγενείς σου δεν πέρασαν από την Ίμβρο;

Δημήτρης: Και βέβαια! Μα πάνε τόσα χρόνια.

Κώστας: Όσοι ξέρουν το παρελθόν έχουν μέλλον. Χρόνος. Τουλάχιστον όσοι αντέχουν.

Δημήτρης: Όσοι αντέχουν τι;

Κώστας: Τη δύναμη του παρόντος.

Δημήτρης: Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;

Κώστας: Να προετοιμάσουμε το έδαφος του μέλλοντος.

Δημήτρης: Με το παρελθόν;

Κώστας: Ακριβώς! Σιωπή. Δεν έχουμε τίποτα άλλο!

Δημήτρης: Θα δυσκολευτούμε.

Κώστας: Δίχως δυσκολία δεν υπάρχει αξία.

Δημήτρης: Τότε δεν πρέπει ν’ ανησυχούμε για την αξία του αγώνα μας.

Κώστας: Χαμογελώντας. Έτσι μπράβο, φίλε μου!

Δημήτρης: Λοιπόν για να μη χάνουμε χρόνο, θα ’ταν καλό να δεις τη Μαρία όταν θα δω τη γιαγιά μου.

Κώστας: Σωστά!

Στο σπίτι της Μαρίας.

Κώστας: Πρέπει να μιλήσουμε για τα παλιά.

Μαρία: Ο Δημήτρης δεν ήρθε;

Κώστας: Πρέπει πρώτα να συναντήσει τις αναμνήσεις του.

Μαρία: Τι θέλεις από μένα;

Κώστας: Τις ιστορίες του παρελθόντος.

Μαρία: Εγώ όμως δεν ξέρω πολλές.

Κώστας: Θέλω να μάθω αυτές που ξέρεις. Χρόνος. Είναι τα πρώτα βήματα.

Μαρία: Εμείς θυμόμαστε μόνο τα τελευταία.

Κώστας: Οδηγούν στο ίδιο μέρος.

Μαρία: Οι ιστορίες είναι γεμάτες λύπη. Θες πραγματικά να τις ακούσεις;

Κώστας: Μόνο έτσι θα αλλάξει το μέλλον.

Μαρία: Θ’ αλλάξει μόνο του ή θα το αλλάξει κάποιος;

Κώστας: Κάποιος.

Μαρία: Εσύ τον ξέρεις;

Κώστας: Μου είναι άγνωστος ακόμα.

Μαρία: Άγνωστος;

Κώστας: Ακόμα και οι φίλοι είναι άγνωστοι πριν τους γνωρίσουμε.

Μαρία: Έτσι έλεγαν και οι παλιοί.

Κώστας: Τι άλλο έλεγαν οι παλιοί;

Μαρία: Έλεγαν για τη χαρά της θάλασσας και για τον πόνο του βουνού.

Κώστας: Πες μου για τη χαρά και τον πόνο.

Μαρία: Η θάλασσα ήταν η μοίρα μας. Και η Μαύρη Θάλασσα, η μαύρη μοίρα μας.

Κώστας: Τα κύματα δεν τελείωσαν.

Μαρία: Ούτε τα θύματα. Σιωπή. Όπως οι αναμνήσεις πεθαίνουν μέσα μας, οι πληγές ζουν μέσα μας.

Κώστας: Κάτι θα κάνουμε και με τις πληγές. Μα πες μου πρώτα για τις αναμνήσεις.

Μαρία: Εσύ που δεν έζησες το παρελθόν αποκλείεται να με πιστέψεις.

Κώστας: Εσύ που θα ζήσεις το μέλλον αποκλείεται να με πιστέψεις.

Μαρία: Τότε ποιον πρέπει να εμπιστευτούμε;

Κώστας: Τον μοναδικό άνθρωπο που μας έχει απομείνει. Χρόνος.

Μαρία: Τον άγνωστο;

Κώστας: Ναι, τον άγνωστο. Σιωπή. Τον άγνωστο στρατιώτη.