Είναι σωστό ότι η θέληση είναι θεμελιακή, αλλά ακόμα κι αυτή χρειάζεται κάποια ανάγκη για να λειτουργήσει και να ενεργοποιηθεί. Είναι το παράδοξο της ανυπαρξίας της θέλησης της θέλησης. Και δίχως αυτή δεν υπήρχε η αίσθηση της ανάγκης. Η αλλαγή κύκλου αφορά κι αυτήν την πραγματικότητα. Δεν είναι όμως κατανοητό από όλους. Η συμπαράσταση δεν επαρκεί, διότι δεν προσφέρει καμία θέληση και δεν είναι ικανή να δημιουργήσει κανένα θέλω. Αυτός είναι ο ρόλος της Διδασκαλίας. Δεν φέρνει μόνο φως στο σκοτάδι, ουσία στη ζωή, αλλά και θέληση στην ψυχή. Στην αρχή η ψυχή δεν αντιμετωπίζει τη ζωή ως δώρο και βλέπει μόνο την καταπάτησή της. Ενώ είναι μία προσφορά δίχως επιπτώσεις. Λειτουργεί στο πλαίσιο της αγάπης της Ανθρωπότητας, αλλά αυτή δεν αντέχεται από την καθημερινότητα, διότι πιστεύει μόνο στο βόλεμα και τίποτα άλλο. Η φθορά της ψυχής είναι αναπόφευκτη όταν δεν αξιοποιεί το δώρο της ζωής, για να προσφέρει με τη σειρά. Οι ψυχές καταλήγουν σ’ ένα νοσοκομείο χωρίς φιλοξενία. Με άλλα λόγια η κοινωνία αποτελεί ένα σοβαρό εμπόδιο που δεν μπορεί να ξεπεραστεί από όλους τους ανθρώπους χωρίς βοήθεια. Όμως αυτή η βοήθεια δεν μπορεί να είναι μόνο εξωτερική, πρέπει κι η ψυχή να βοηθήσει εσωτερικά τον άνθρωπο για να κάνει την απαραίτητη υπέρβαση, αλλιώς φοβάται και θεωρεί ότι πρόκειται για μια παρέμβαση που επιβάλλεται. Η Διδασκαλία αφορά στις ψυχές κι όχι τις ζωές, διότι ασχολείται με την ουσία και το φως. Τίποτα λιγότερο, ακόμα κι αν είναι δύσκολο να το αντιληφθούν οι άνθρωποι που δίνουν σημασία μόνο στη ζωή. Στην πραγματικότητα είναι σαν να είναι εγκλωβισμένοι στα κατεχόμενα, χωρίς να ξέρουν ότι δεν ζουν ελεύθερα, επειδή δεν βλέπουν τα κάγκελα της φυλακής τους. Το σώμα τους μοιάζει με κελί για την ψυχή τους, διότι η φαντασία τους είναι κι αυτή κελί για τη σκέψη. Όταν ανοίγει το κελί από το εξωτερικό, πρέπει να υπάρχει κι εσωτερική θέληση. Ουσιαστικά η Διδασκαλία δεν ανοίγει την πόρτα, αλλά δίνει το κλειδί στον εγκλωβισμένο για να απελευθερωθεί με τη θέλησή του.