Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να κάνει πίσω στις επάλξεις, διότι αποτελούσε έμπρακτο παράδειγμα αντίστασης ενάντια στη βαρβαρότητα που θα ξεπερνούσε κάθε όριο αν δεν υπήρχε το κάστρο της μνήμης. Αυτό έπρεπε να καταλάβει κάθε μαχητής που ερχόταν να παλέψει δίπλα στον πολεμιστή. Ο καθένας έπρεπε να κάνει αυτό που δεν μπορούσε για να συμβάλλει στο έργο της Ανθρωπότητας, αφού ήταν ο μόνος τρόπος να καταπολεμήσουν τη βαρβαρότητα και τα άτομα που χειραγωγούσε. Εκτός του κάστρου υπήρχε αδιαφορία και λήθη. Αλλά η μνήμη του κάστρου επαρκούσε για να επαναφέρει όλα τα δεδομένα, διότι η ανάκτησή τους ήταν ο ρόλος του από την αρχή. Αυτή η αποστολή δεν ήταν κατανοητή σε όλους, αλλά οι ψυχές την ήξεραν και την υποστήριζαν έμπρακτα. Στις επάλξεις τα πράγματα ήταν πάντα πιο δύσκολα και πιο σκληρά, αλλά είχαν το καλό να είναι και πιο ξεκάθαρα, διότι δεν υπήρχε κανένα πλαίσιο για ελιγμούς που ήθελε η διπλωματία. Έπαιζε μόνο η στρατηγική και μάλιστα η χρονοστρατηγική. Αυτή ήταν το φως και η ουσία του διαχρονικού αγώνα της Ανθρωπότητας.