Στην εκκλησία ο διάκοσμος ήταν διαχρονικός. Ήταν οι αιώνες που είχαν παίξει τον ρόλο τους με τρόπο συσσωρευτικό. Κάθε αποστολή, κάθε άθλος ενάντια στη βαρβαρότητα, είχε προσφέρει το έργο του στο κάστρο και βρισκόταν στην εκκλησία γιατί είχαν αποκτήσει έναν ιερό χαρακτήρα που έκανε τη διαφορά για τη συνέχεια. Ήταν κι αυτές οι αγιογραφίες ένα άνοιγμα στον κόσμο, τον κόσμο του ιερού,  που ξέφευγε από κάθε όριο για να ζήσει την υπέρβαση. Αυτή έδινε πρόσβαση στο πλαίσιο της αρμονίας. Η ανθεκτικότητα του κάστρου αποτελούσε την ασπίδα της εκκλησίας και γι’ αυτό αυτή έμοιαζε με μοναστήρι για κάποιον που δεν έβλεπε τη δομική διαφορά. Οι ψυχές ένιωθαν την αρμονία, χωρίς να υπάρχει ανάγκη να κάνουν κάτι. Ήταν γεμάτες φως και ουσία κι έτσι ένιωθαν τη ζωή του έργου της Ανθρωπότητας. Έβλεπαν την πολλαπλότητα του κόσμου μέσω του ιερού. Ήταν από τη σωστή πλευρά της ιστορίας, αλλά και της θρησκείας, αφού ήταν το πεδίο δράσης της πίστης. Έβλεπαν το έργο της θέλησης που είχε διαμορφώσει τον κόσμο μέσω της δράσης των αιώνων. Κάθε εσοχή ήταν και μία στρώση πάνω στον πίνακα του Χρόνου και της Ανθρωπότητας. Αυτό ήταν το αίσθημα των ψυχών εντός της εκκλησίας του κάστρου.