Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, διότι γεννιούνται συνεχώς άνθρωποι σαν τον Βαγγέλη που δεν σταματούν να γράφουν, για να μπορούν οι άλλοι συνάνθρωποί τους να διαβάζουν τις θυσίες της ζωής που δεν ξεχνά το θάνατο. Είναι θέμα ανάγκης, αλλιώς ποιος θα πάρει τα λάθη άνθη που προσφέρει απλόχερα λες και είναι από μηχανής θεός μιας παράστασης που ξεκίνησε με καθυστέρηση δέκα χρόνια, τόσο μεγάλη ήταν η προετοιμασία του ευαγγελίου της σκηνής. Και δεν παύει ποτέ, παρά μόνο όταν κάνει στάσεις ζωής για να μην πάρει την πόζα. Έτσι, δυσκολεύει και τον ζωγράφο που θέλει να σκιαγραφήσει την κίνησή του. Μάταια, βέβαια, αφού έγινε ταινία λεπτή και έντεχνη, για να χωρά σαν σελιδοδείκτης μέσα στα βιβλία του και να δείχνει στους αναγνώστες του, τις σελίδες που δεν πρέπει να ξεχάσουν ακόμα κι αν δεν τις διάβασαν ακόμα, λόγω καθημερινότητας που δεν υπάρχει για τα καλά νέα. Με το χαρτί και το μελάνι ακούει τον αντίλαλο μιας χάρτινης και λερωμένης ψυχής από τους αγώνες της. Κι εκεί τα σχήματα είναι πάντα προσχήματα για να κάνει σχέδια με τις αισθήσεις και τις παραισθήσεις την ώρα της παράξενης ανάγνωσης, όπου οι λέξεις βγάζουν κραυγές σαν νεογέννητα μωρά που αντικρίζουν για πρώτη φορά τη ζωή που δεν ξεχνά την παραμικρή λεπτομέρεια για να δώσει όλες τις ευκαιρίες στην έκφραση της σκέψης του. Έτσι, ακολουθούμε μια ύπαρξη που μας λείπει τόσο, είναι διαφορετική όχι λόγω παρουσίασης, αλλά ερμηνείας της ζωής. Διότι, η πηγή έμπνευσης του είναι ακριβής, δίχως να είναι ακριβή, γιατί ο Βαγγέλης μόνο να προσφέρει ξέρει και γι’ αυτό και δυσκολεύεται τόσο πολύ να κρατήσει δίπλα του αυτούς που τον αγαπούν ειλικρινά, ακόμα και αν κάνουν λάθη άθελά τους. Μπορεί και γι’ αυτό το λόγο να δυσκολεύεται τόσο πολύ στο να γράφει σ’ αγαπώ με ω. Μπορεί και η ταπεινότητά του να είναι η εξήγηση. Όσον αφορά στις προγνώσεις του είναι σχεδόν πάντα απαγορευτικές, λες και θέλει να μας πει ότι η ελευθερία είναι απόλυτη μόνο στο πέλαγος, όταν πελαγώνεις βέβαια, ποτέ αλλιώς. Κι ενώ δίνει μεγάλη σημασία στο εγώ, όχι το δικό μας, προσέχει και το εσύ μας, ή μάλλον το εσείς μας, λες και βλέπει άλλο κράτος, μπορεί και άλλη κατάσταση. Γι’ αυτό το λόγο, μάλλον, ονομάζει ακόμα και το μονόλογο μισό διάλογο, όχι γιατί τον μισεί, αλλά επειδή συνεχώς προσπαθεί να σταματήσει τον χρόνο, λέγοντας μισό! Αλλά για τη μάνα του έχει αμφιθεατρική άποψη για να χωρέσει η αγάπη του. Μπορεί και να είναι άλλος ο λόγος. Ακόμα και τώρα, ο Βαγγέλης γεννιέται και μπορεί να μας βλέπει ως μητρικές εικόνες, διότι νομίζει ότι οι εννέα μήνες δεν πέρασαν ποτέ και ετοιμάζεται ακόμα να βγει στην επόμενη σκηνή, όπου θα παίξουμε το ρόλο μας.