Εκείνο το μικρό μαγαζί ήταν έτσι εδώ και δεκαετίες. Τίποτα δεν είχε αλλάξει, σαν να ήταν ένα σημείο αναφοράς για όλους τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους της περιοχής. Στον πάγκο ήταν πάντα ο ίδιος άνθρωπος. Χαμογελαστός κι ευχάριστος, απαντούσε σε κάθε ερώτηση των πελατών. Αυτή η ισπανική αγορά λειτουργούσε σαν να ήταν ένα προξενείο. Ήταν η ευκαιρία να μιλήσουν ισπανικά μεταξύ τους, για να βγουν από τη ρουτίνα της καθημερινότητάς τους. Εξάλλου ήταν κι ένας τρόπος να συνεχίζουν να έχουν στο στόμα τους τις γεύσεις του παρελθόντος, σαν να μην είχαν κοπεί οι ρίζες και να συνέχιζε κανονικά η ζωή τους στο εξωτερικό. Κάθε φορά που επέστρεφε από την Ισπανία με τα προϊόντα που αγαπούσαν, τους γέμιζε χαρά. Δεν ήταν απλά εμπορεύματα, αλλά κομμάτια της παλιάς ζωής του, που δεν είχε πεθάνει, χάρη σε αυτό το μικρό μαγαζί και τον κύριο Οράσιο. Αυτή ήταν η χαρά του. Με τα χρόνια είχε στρογγυλέψει, αλλά ήταν μόνο για να χωρέσει η καρδιά του. Ήταν αυτός που αγαπούσε όλους αυτούς τους πελάτες που είχαν γίνει φίλοι με την πάροδο του χρόνου. Ο φάρος τους συνέχιζε να τους φωτίζει μέσα στην ξενιτιά. Κανείς δεν μπορούσε να πει αν ήταν ευχαριστημένοι με τη νέα τους ζωή, αλλά κάθε φορά που έφευγαν από το μικρό μαγαζί, ήταν πάντα πιο χαρούμενοι κι ήταν το μόνο που είχε σημασία τελικά.