Όσο απίστευτο κι αν ήταν, είχαν καταφέρει να μετατρέψουν το αρμενικό κουτούκι σε κιβωτό. Εκεί μπορούσε κανείς να βρει τα πάντα χάρη σε αυτούς τους επιζώντες. Ζούσαν σε μια ξένη χώρα, αλλά συνέχιζαν να μαγειρεύουν όπως το έκαναν οι πρόγονοί τους. Ακόμα κι οι γενοκτόνοι δεν είχαν καταφέρει να σβήσουν αυτό το κομμάτι της μνήμης τους, όσο και να είχαν προσπαθήσει. Και τώρα μπορούσε ο καθένας να γευτεί αυτά τα παράξενα φαγητά της Ανατολής, χωρίς να υπάρχει κάποιο εμπόδιο. Ήταν όλα προσβάσιμα και φωτεινά. Κι ένα δάκτυλο επαρκούσε για να ξεπεραστεί η δυσκολία της ονομασίας. Δεν είχε προσέξει τα τραπέζια στην αρχή, αλλά μια μέρα αποφάσισε να δοκιμάσει αυτές τις γεύσεις επιτόπου για να ολοκληρωθεί αυτό το νοητικό ταξίδι. Δεν είχε πει τίποτα για όσα είχε κάνει γι’ αυτόν τον λαό. Δεν ήταν μυστικό, αλλά δεν είχε κανένα νόημα να περιαυτολογήσει. Ήταν ήδη χαρούμενος που είχαν επιβιώσει και ζούσαν πια όλοι ελεύθεροι. Έτσι η χαρά του δημιουργούσε την αίσθηση που συνοδεύει τις άλλες πέντε, όταν ξέρεις την ιστορία ενός λαού, επειδή έχεις μελετήσει το παρελθόν του και δει το μέλλον του. Αλλά δεν ήταν κατανοητό στους μαγαζάτορες, που θεωρούσαν όσο πιο απλά γινόταν ότι ήταν όλα θέμα γευσιγνωσίας, διότι έμοιαζε μ’ αυτούς, ακόμα κι αν κανένας δεν του έμοιαζε. Όταν ολοκλήρωσε το ταξίδι του μέσα στο αρμενικό κουτούκι, ένιωσε το μεγαλείο αυτού του λαού κι έπαιξε ντουντούκ.