Ενώ πίστευε ότι είχε μεγάλη φαντασία κι ακόμα μεγαλύτερη φαντασίωση, αυτή η πραγματικότητα που ζούσε, είχε ξεπεράσει όλα τα όρια που είχε γνωρίσει. Δεν ήταν πια κάποια υπέρβαση μόνο, διότι όλο το μονοπάτι είχε γίνει υπερβατικό κι οδηγούσε σε μια ασύλληπτη απόλαυση που δεν είχε διανοηθεί. Βέβαια είχε ήδη κρατήσει στα χέρια της το αντικείμενο του πόθου και μάλιστα το είχε περιποιηθεί με περίτεχνο τρόπο. Αλλά πάντα είχε τον έλεγχο κατά κάποιο τρόπο κι αυτό επέτρεπε στη χαρά να ξεχειλίσει. Αλλά τώρα τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, διότι η πολυκυκλικότητα είχε βαθύτητα. Η πρώτη ερχόταν από έξω και ζούσε τη δεύτερη από μέσα. Δεν το ένιωθε με τον ίδιο τρόπο, αφού το ζούσε με άλλη αίσθηση. Στην αρχή πίστεψε ότι ήταν παθητικό, διότι δεν έλεγχε την κίνηση, αλλά μετά, αφού είχε επιλύσει το γλωσσικό ζήτημα, αντιλήφθηκε ποιος ήταν ο νέος ρόλος σε αυτόν τον συμπληρωματικό κόσμο. Μέσω την μνήμης του ελέφαντα θυμήθηκε το κάστρο και τελικά τον πύργο. Δεν ήταν όμως ένα παράξενο έργο του Κάφκα. Άλλος ήταν ο συγγραφέας κι άλλος ο σκηνοθέτης. Έτσι έζησε αυτή τη θεατρική παράσταση της ζωής όπου είχε μέσα της την πηγή, η οποία ήταν στην απόλυτη διάθεση της άλλης βούλησης σαν μια τεράστια προσφορά δίχως όριο, διότι όλα ήταν θέμα πρόσβασης στην ουσία και τώρα καταλάβαινε επιτέλους τη δύναμη του ψυχικού κράματος που ήταν αδιανόητο πριν αυτή τη σύλληψη.