Σπάνια εύρισκε αυτό το μέγεθος. Ήταν ένα καλαμπόκι χαρακτηριστικό. Το είχε αγαπήσει από την πρώτη φορά, δεν ήταν σαν εκείνα τα πλαστά γαριδάκια που νόμιζαν ότι ήταν μεγαλύτερα απ’ ό,τι ήταν. Αυτό ήταν σκληρό και μεγάλο, άλλοι θα το έλεγαν προικισμένο, ενώ έλεγε ήταν απλώς η φύση του. Και με το αλάτι της θάλασσας είχε αυτή την πρόσθετη γεύση, που αγαπούσε τόσο πολύ, γιατί το είχε συνδέσει μ’ ένα απίστευτο γεγονός που δεν είχε διανοηθεί πριν το ζήσει. Έτσι, μετά το ποτήρι με το κρασί, είχε έρθει αυτό το σπάνιο καλαμπόκι για να γεμίσει το κενό της καθημερινότητας με την ουσία της ζωής που άλλαζε τα πάντα, όπως το έκανε κι η πίστη. Πάνω στα χείλη του ένιωθε το αλάτι και μέσα στο στόμα, αυτή τη σπάνια γεύση του χυμού της ψυχής. Ναι, αυτό ήταν, χωρίς να το συνειδητοποιήσει καλά-καλά, οι αισθήσεις του είχαν αναπαραγάγει το γεγονός χάρη στο ίχνος που δεν είχε χαθεί από τη στιγμή που το είχε γευτεί. Είχε μείνει καρφωμένο μέσα στη μνήμη του, διότι δεν μπορούσε να ξεχάσει την απόλαυση που είχε γίνει γεγονός, χάρη στο πάχος του Χρόνου, για να ξεπεράσει το εμπόδιο της λήθης και το όριο του άγχους. Όλα είχαν ξεπεραστεί για να ζήσει το ψυχικό κράμα το άρωμα του φωτός και τη γεύση της ουσίας.