Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι χάρη στις άπειρες αντοχές υπάρχει δυνατότητα να πλάσεις έναν κόσμο αδιανόητο, επειδή ακόμα κι η ουτοπία δεν αποτελεί εμπόδιο για την υψηλή νοημοσύνη. Λειτουργεί υπερβατικά, διότι οι υπερβάσεις είναι συνεχόμενες και γίνονται γέφυρες με πολλαπλά τόξα για να υποστηρίξουν τη χαρά και τη μεταχαρά. Έχει μέσα της τον πολυκυκλικό χαρακτήρα του Χρόνου και τη βαθύτητα της Ανθρωπότητας. Αυτή η θεμελίωση είναι προαπαίτηση για την καινοτομία της δημιουργίας. Έτσι, ακόμα και το ανέφικτο μετατρέπεται σε κάτι που είναι προσωρινό. Αυτό το νοητικό σχήμα είναι πιο ισχυρό από τη φαντασία, που περιορίζεται λόγω κλασικής νοημοσύνης. Δεν ξεπερνά τα όρια, διότι τα βλέπει σαν αδιέξοδα, ενώ πρόκειται μόνο για απαγορευτικά της κοινωνίας που δεν βλέπει πέρα του ορίζοντά της, επειδή δεν είναι Ανθρωπότητα κι είναι εγκλωβισμένη στην εποχή της. Δεν αντιλαμβάνεται ότι ο Χρόνος έχει μέσα του πολλές εποχές, σαν το έτος που έχει τέσσερις. Αλλά ποιος θα ακούσει τον Antonio Vivaldi και θα ανακαλύψει μέσω του σαν Bach τη βαθύτητα του έργου.