Έχουμε την εντύπωση ότι η φαντασίωση βρίσκεται πέρα από τα όρια τα συμβατικά, χωρίς να αντιληφθούμε ότι πρόκειται για ένα τρόπο σκέψης που παραμένει δυνητικός, επειδή δεν έχει υλοποιηθεί. Αν σκεφτούμε όμως τα επίπεδα του αδιανόητου, της ουτοπίας, του οράματος, της πράξης και της πραγματικότητας, συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει χώρος για να ενσωματωθεί και η φαντασίωση, που λειτουργεί ως ενδιάμεσο μεταξύ του οράματος και της ουτοπίας. Έτσι, ανάλογα με ποιον μοιραζόμαστε αυτή την φαντασίωση, μπορεί να γίνει ουτοπική ή οραματική. Με άλλα λόγια, αν υπάρχει κίνητρο κι ενθουσιασμός, τότε η πράξη θα το κάνει πραγματικότητα και δεν θα αποτελεί ένα απωθημένο, λόγω των εμποδίων που δεν ξεπεράσαμε.Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι η φαντασίωση μπορεί να υπάρχει απλώς λόγω απραξίας και τίποτα παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο διαφορετικός τρόπος σκέψης μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά για να υπάρξει μια αντίδραση που θα προκαλέσει μια ανάδραση, ικανή να παράγει έργο από τη στιγμή που είναι συμβατή με την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου. Με άλλα λόγια, μια φαντασίωση, από τη στιγμή που έχει την ικανότητα να γίνει παραγγελία, θα υλοποιηθεί για την ανέλιξη της ψυχής.