Αρχικά η πρωτοβουλία δεν φαίνεται σίγουρη, διότι δεν προέρχεται από την ομαλότητα, αφού εκ φύσης παράγει μια διακλάδωση και κατά συνέπεια επιλογές. Επειδή οι βολεμένοι δεν θέλουν επιλογές, δεν θα πάρουν πρωτοβουλίες για να μην κινδυνέψουν κάποια αλλαγή στη ζωή τους. Έτσι παραμένουν στάσιμοι σε μια μορφή απραξίας, επειδή δεν τολμούν να πάρουν πρωτοβουλίες. Αντιθέτως, αν υπάρχει τόλμη και ζήσει η πρωτοβουλία, από τη στιγμή που είναι συμβατή με την παραγωγή του έργου, θα ενσωματωθεί χωρίς δυσκολία και θα γίνει τελικά πραγματικότητα. Το θέμα λοιπόν δεν είναι η αξία ή η σημασία της πρωτοβουλίας, αλλά η συνέργεια, που θα προσφέρει τη δυνατότητα υλοποίησης. Διότι υπάρχουν άτομα που θεωρούν τον εαυτό τους δημιουργικό, επειδή έχουν την τάση να παίρνουν πρωτοβουλίες, όμως αν αυτές δεν υλοποιούνται, είναι ανούσιο. Έτσι, ο κόσμος της πρωτοβουλίας μεγαλώνει, όταν έρχεται σ’ επαφή με το φως της ουσίας. Πρέπει όμως να μετατραπεί σε σχέση ή ακόμα και δεσμό για να ζήσει με την ουσία και να μεταμορφωθεί η υπέρβαση σε απόλαυση.