Οι αδιανόητες ιδέες είναι φυσικά πέρα της απλής φαντασίωσης και πέρα από κάθε πρωτοβουλία υλοποίησης. Είναι κατά κάποιο τρόπο ένα φαινόμενο του τύπου Dirac και από μόνες τους έχουν ήδη μια αξία, αλλά μόνο αν μετατραπούν σε φαινόμενο του τύπου Heaviside θα μπορέσουν να αλλάξουν τον κόσμο. Το πρόβλημα όμως δεν έχει απαραίτητα μία άμεση λύση, διότι δεν λύνεται μετωπικά. Μπορεί να θέλει μία πλάγια σκέψη ή ακόμα και μία ιδεοθύελλα για να ζήσει πραγματικά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται να γίνει από το ίδιο άτομο. Η αδιανόητη ιδέα του ενός μπορεί να γίνει η ουτοπία του άλλου κι ανάλογα με τις ικανότητες της συνέργειας, ακόμα και όραμα για τους δύο. Δεν πρέπει λοιπόν ο εγκέφαλος να περιορίζεται και να μην εκφράζει αυτό που θεωρεί αρχικά ότι είναι μία αδιανόητη ιδέα. Το θέμα δεν είναι η ύπαρξή της, αλλά αν υπάρχει ένα άνοιγμα σ’ έναν κόσμο που μπορεί να αντιληφθεί την αξία της και να της δώσει σημασία. Κάθε αδιανόητη ιδέα πρέπει να έχει σημασία. Κάθε αδιανόητη ιδέα πρέπει να έχει τη σημασία που της αξίζει, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό να είναι η ίδια. Έτσι, αν κάποιος έχει αδιανόητες ιδέες, πρέπει να τις επικοινωνήσει για να υπάρξει συνεννόηση μετά.