Το να βλέπεις το σώμα και τη σκέψη ως δύο ανεξάρτητες οντότητες, είναι μια απόρριψη της αρμονικής τους σχέσης και του δώρου της ζωής για την ψυχή. Αυτή η ψυχή δεν χαίρεται μόνο το ένα ή το άλλο, αλλά τον συνδυασμό που αποτελούν και τη συνέργεια που παράγουν. Αυτό φαίνεται με ακόμα πιο έντονο τρόπο, όταν υπάρχει το φως της θάλασσας κι η ουσία του ουρανού. Διότι τότε η αρμονία είναι αισθητή, αφού υπάρχει άνεση κι ελευθερία κινήσεων για να ζήσει η πράξη που χαροποιεί τις ψυχές μέσω του κράματος. Δίπλα στην πηγή ζει η ψυχή με το άρωμά της. Στο πλευρό του φωτός, απολαμβάνει τη θέα. Είναι γευσιγνωσία για τις ψυχές το φως κι η ουσία κι αυτό έχει σημασία για το σώμα και τη σκέψη. Άλλωστε και για τον οίνο εξετάζουμε το χρώμα του και στη συνέχεια απολαμβάνουμε το σώμα του. Αφού η ψυχή έχει σώμα και σκέψη, είναι το πρέπον να τιμηθούν στο έπακρον, για να χαρεί και να μεταχαρεί, αφού είναι στοιχεία της αρμονίας. Το σώμα κι η σκέψη είναι δώρα της ψυχής που πρέπει να αξιοποιηθούν για να υπάρξει η απόλαυση της άνεσης χωρίς ενδοιασμούς, για να φτάσει το σώμα εκεί που δεν ήξερε ότι υπάρχει, για να ανελιχθεί η σκέψη χάρη στο αδιανόητο. Μόνο έτσι οι ψυχές ζουν με το φως και την ουσία.