Το νερό δεν ήταν μόνο άφθονο, αλλά κι ασταμάτητο. Έτσι κι οι ψυχές έζησαν το ακάθεκτο που γεμίζει τη ζωή τους. Κάθε κίνηση είχε το νόημά της, διότι ανήκε στην ίδια πράξη χάρη στον καταρράκτη της απόλαυσης. Έβλεπαν με τον πιο έντονο τρόπο τη δύναμη της ροής που απαντά στην πηγαία αγάπη. Αυτήν την αρμονία δεν την είχαν ζήσει με την αλμύρα της θάλασσας, αλλά με αυτήν την κάθετη θάλασσα, που ποτέ δεν σταματά να χαϊδεύει τα σώματα των ψυχών, διότι ξέρει την αγάπη τους γι’ αυτό το πέρασμα του Χρόνου σε κάθε σημείο, που έχει ανάγκη να ζήσει όχι μόνο την υπέρβαση, αλλά και την απόλαυση της αρμονίας. Εκεί κάθε στιγμή αποκτούσε πάχος χρόνου. Εισχωρούσε σε κάθε άνοιγμα για να μεταμορφωθεί σε άγγιγμα ψυχής που σιγά-σιγά δημιουργεί το κράμα της ελευθερίας. Γίνεται ουσία αρμονίας. Κι οι ψυχές μπορούν να πιουν αυτήν την άλλη ζωή που είναι θαύμα της φύσης για να υπάρχει η γέφυρα κι η ένωση των ψυχών χάρη στο αδιανόητο πέρασμα. Δίχως καμία παύση  και καμία ανάπαυση, ήρθε η ανέλιξη των αισθήσεων του σώματος και η απόλαυση των ιδεών της σκέψης. Διότι δεν ήθελαν να παραμένουν στο πλαίσιο της φαντασίωσης ούτε να έχουν απωθημένα, αλλά να ζήσουν άμεσα και αμέσως την πολυκυκλικότητα και τη βαθύτητα της αγάπης της Ανθρωπότητας.