Ενώ λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί, δυσκολευόμαστε να κάνουμε τη διαφορά μεταξύ των μαθητών και των αρνιών. Κι έχουμε την εντύπωση ότι πρόκειται για την ίδια οντότητα. Στην πραγματικότητα δεν μπορούμε να έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις, διότι χρειάζεται η κατανόηση της επινόησης κι όταν αυτή απουσιάζει παντελώς, δεν έχει νόημα να υπάρχει κάποια απογοήτευση. Δεν υπάρχει λόγος να απαιτούμε κάτι που δεν μπορεί να δοθεί. Δεν πρέπει να έχουμε στο μυαλό ότι παρέχουμε αναγκαστικά κάποια χαρά με τις κινήσεις μας, διότι το πιο πιθανό δεν γίνονται αντιληπτές και τελικά δεν υπάρχει χαρά, διότι πολύ απλά δεν μπορεί να υπάρχει αξιοποίηση της προσφοράς, ακόμα κι αν αυτή είναι τεράστια για τα δεδομένα της πραγματικότητας. Τα αρνιά δεν είναι μαθητές και γι’ αυτό μιλούμε για το ποίμνιο κι όχι για πλαίσιο Διδασκαλίας. Είναι αθώοι που πρέπει να προστατευτούν για να μην γίνουν άδικοι, επειδή δεν έχουν καν τη δυνατότητα να σκεφτούν ότι θα μπορούσαν να γίνουν Δίκαιοι. Με αυτή την έννοια τα αρνιά δεν ξέρουν ότι δεν ξέρουν και δεν πρέπει, κατά συνέπεια, να κατηγορηθούν, αφού θα ήταν άδικο.