Κάθε θάλασσα έχει τη γεύση της ανάλογα με την περιοχή στην οποία βρίσκεται, αλλά είναι σπάνιο να μπορείς να τις γευτείς ταυτόχρονα εκτός αν κάνεις το ανάλογο της οριζόντιας γευσιγνωσίας για να μπορέσεις να απολαύσεις το μείγμα κι όχι μόνο να δεις τις διαφορές. Άλλη είναι μικρή και ρηχή, άλλη είναι μεγάλη και βαθιά, έτσι η γεύση τους αποτελεί μια ποικιλία σωμάτων. Κι αυτές οι γεύσεις, που γεμίζουν το στόμα με αρώματα, έχουν και διαφορετική υφή. Έτσι οι δακτυλισμοί είναι απαραίτητοι για να ζήσει κι η αίσθηση της αφής που ανοίγει τις θάλασσες για να ζήσει η ομορφιά της διώρυγας που με απίθανο τρόπο τις ενώνει, όπως θα το έκανε μια γέφυρα του Χρόνου για να δημιουργηθεί το αναγκαίο κράμα. Δεν είναι μόνο η χαρά των χεριών που προκαλούν κύματα στις θάλασσες, αλλά κι η δυνατότητα να μοιραστούν τα δάκτυλα το φως και την ουσία της κάθε θάλασσας για να γευτούν τον πολύτιμο αφρό των κυμάτων που έρχονται απανωτά, γιατί τίποτα πια δεν μπορεί να τα σταματήσει. Διότι ο παλμός θέλει να γίνει σπασμός. Κι η πλημμύρα να ξεχειλίσει μέσα στο στόμα που θέλει να πιει κάθε σταγόνα φωτός για να έχει το άρωμα της ουσίας.