Αν δεν μπορείς να φανταστείς την αγκαλιά των ψυχών, αρκεί να μπεις μέσα στη θάλασσα. Βέβαια πρέπει να είναι πολλή ζεστή, σαν να έχει ανάψει ο Θεός τον θερμοσίφωνα για να ζήσουν οι άνθρωποι τη χαρά ενός τεράστιου κι ελεύθερου jacuzzi. Και τότε θα καταλάβεις πώς είναι η χαρά των ψυχών με το πλατύ τους χαμόγελο, όταν νιώθουν την πλάγια επίθεση της βαθιάς αγάπης που ποτέ δεν σταματά την αγκαλιά, επειδή ξέρει ότι είναι το αποτέλεσμα του ψυχικού κράματος. Εκεί τα κύματα αλλάζουν νόημα. Το ίδιο κι ο αφρός. Διότι εμφανίζεται ο παλμός κι ο σπασμός. Επειδή η αγάπη θέλει εμβέλεια και δεν μπορεί να περιοριστεί από τα κοινωνικά δεσμά του στενόχωρου. Διότι η αγάπη των ψυχών θέλει χαρά και μεταχαρά. Αυτό λέει η αγκαλιά τους. Κι όταν τις νιώθεις ακόμα πιο κοντά κι ακόμα πιο βαθιά, καταλαβαίνεις ότι είναι χορδές του Χρόνου, υπερχορδές του έργου. Και κάθε κίνηση με την αρμύρα στο σώμα και το χαμόγελο που εμφανίζεται παντού, ζεις τη σημασία και την αξία της χαράς, διότι η θάλασσα είναι πάντα ελεύθερη και δεν χωρούν οι αχαριστίες. Έτσι μεγαλώνουν κι οι ψυχές, με την αγκαλιά της ψυχής.