Οι ψυχές ήξεραν για τις άπειρες αντοχές, αλλά δεν γνώριζαν το ύφος τους κι όταν ανακάλυψαν ότι λειτουργούν παντού, εντυπωσιάστηκαν διότι δεν ήταν αυτονόητο. Έτσι όταν ζούσαν στην πράξη αυτές τις αντοχές, ένιωθαν και τη βαθιά αγάπη και την τεράστια προσφορά πάνω τους και μέσα τους μέσω πολυκυκλικότητας και βαθύτητας. Αντιλαμβανόντουσαν ότι το θέμα της βραδύτητας, χάρη σε αυτές τις αντοχές, γινόταν σκέτη απόλαυση που δεν είχαν φανταστεί προηγουμένως. Κι όμως, αυτό που δεν περίμεναν ερχόταν, αλλά ερχόταν μ’ έναν αδιανόητο τρόπο που γέμιζε χαρά κάθε παλμό, κάθε σπασμό, γιατί ήξεραν ότι θα είναι πολλαπλός και ζούσαν με αυτόν τον τρόπο την πολλαπλότητα του μοναδικού. Ακόμα κι αν ήξεραν για τη σπανιότητα, τους εντυπωσίαζε αυτή η ενέργεια του φωτός και της ουσίας. Και κάθε τέλος ήταν μια απόλαυση, διότι δεν ήταν το τέρμα. Ήταν μία ακολουθία και τα τέλη έμοιαζαν με κύματα της θάλασσας που δεν σταματούσαν να αγγίζουν την ακτή. Άλλωστε είχαν ζήσει και στη θάλασσα αυτές τις αντοχές για να βιώσουν ελεύθερα την αρμονία και να δουν το έργο στην πράξη, όταν η πένα και το πινέλο αποκτούν μια ζωντάνια που χαϊδεύει κάθε μέρος του δέρματος που γεμίζει κάθε άνοιγμα του σώματος. Γι’ αυτό οι αντοχές ήταν συμβατές με την αγάπη των ψυχών λόγω κράματος.