Όταν δεν έχεις πιάσει στα χέρια σου ένα διατονικό ακορντεόν θεωρείς ότι το άνοιγμά του και το κλείσιμό του είναι το ίδιο, ενώ παράγουν μία νότα διαφορετική. Μάλιστα αυτή η ιδιότητα χαρακτηρίζει και το είδος του. Διότι είναι θεμελιακή. Είναι κι ένας τρόπος εμπλουτισμού ενός μικρότερου και πιο απλού χώρου που συμπυκνώνει την ουσία για να παίξει με τον δικό του τρόπο, το ίδιο ρεπερτόριο. Είναι σαν να βλέπεις τα πράγματα από την άλλη πλευρά που δεν είχες φανταστεί ότι θα μπορούσε να είναι τόσο ελκυστική, ενώ ήξερες ότι υπάρχει. Αλλά είναι μόνο με το θέαμα του ανοίγματος που συνειδητοποιείς πώς λειτουργεί το κλείσιμο. Πρόκειται για έναν άλλο παλμό που είναι πιο διακριτικός αρχικά, αλλά σιγά σιγά χάρη στο εύρος του, αποκτά ακόμα κι εμβέλεια, ενώ αυτή δεν ήταν αυτονόητη. Είναι λοιπόν ένα νέο δεδομένο που πρέπει να διαχειριστείς και να αξιοποιήσεις. Μόνο έτσι καταλαβαίνεις ότι οι δακτυλισμοί του δεξιού χεριού λειτουργούν με τις κινήσεις του αριστερού, αφού είναι ο συνδυασμός τους που χαρακτηρίζει αυτό το μικρό και κάθετο πιάνο που αναζητά την αλήθεια μέσω της κρυφής ομορφιάς. Διότι απαιτεί μέσω των ψυχών μία αποκάλυψη. Η ανακάλυψη δεν επαρκεί.