Η παρτιτούρα ετοιμάζει ένα πλαίσιο, αλλά χρειάζεται ένα πεδίο για να ενσωματωθεί το όργανο που θα την παίξει. Η αλλαγή οργάνου αλλάζει και τη μουσική της ίδιας παρτιτούρας. Αυτό αντιλαμβάνονται οι ψυχές όταν αντικρίζουν ένα όργανο που δεν είχαν φανταστεί να παίζει μια γνωστή παρτιτούρα. Διότι όλα αποκτούν ένα άλλο ύφος. Το παίξιμο είναι διαφορετικό γιατί οι δακτυλισμοί δεν είναι οι ίδιοι. Μπορεί να δοθεί και χρώμα σε κάτι που ήταν μόνο διατονικό. Οι κινήσεις δεν παράγουν τις ίδιες πράξεις κι οι πράξεις την ίδια απόλαυση, διότι ερευνούν μια πολλαπλότητα που ήταν αόρατη πριν την ύπαρξη της διακλάδωσης, πριν το νοητικό σοκ που αποτελεί προστιθέμενη αξία για την ερμηνεία του κόσμου. Ακόμα και τα μέτρα αλλάζουν όταν μπαίνει το θέμα της αναπνοής. Διότι το όργανο μουσικής δεν αναπνέει με τον ίδιο τρόπο. Kι αυτές οι βαθιές ανάσες προκαλούν μια άλλη αίσθηση που είναι βαθύτερη, διότι η επιφάνεια δεν επαρκεί. Δεν παίζει μόνο με αυτά που έχει, αλλά και με το είναι του για να δημιουργήσει αυτό που αγγίζει τις ψυχές χωρίς απαραίτητα να το περιμένουν, αλλά να είναι ικανές να το απολαύσουν χωρίς άμεση αξιοποίηση.