Δεν είναι όλα θέμα ποσότητας. Και δεν είναι ο λαίμαργος που καθορίζει την εξέλιξη της Ανθρωπότητας. Ο λόγος είναι απλός. Είναι η ποιότητα που κάνει τη διαφορά κι είναι αυτή που παράγει την εξέλιξη. Μόνο που πρέπει να υπάρχει κι η λεπτότητα για να εντοπίζει αυτή τη διαφορά της ποιότητας. Αλλιώς αυτή εξαφανίζεται μέσα σε μία χοντροκομμένη ανάλυση που δεν υπολογίζει τις λεπτομέρειες, οι οποίες είναι καθοριστικές για τη συνέχεια. Διότι σε αυτή την κατηγορία βρίσκονται οι ιδιομορφίες. Η ομαλότητα δεν είναι το πλαίσιο που έχουν ανάγκη οι διακλαδώσεις για να εμφανιστούν. Για να γίνει πιο κατανοητό αρκεί να πάρουμε το παράδειγμα των μουσικών εγχόρδων και ειδικά αυτών που έχουν ψυχή δηλαδή το βιολί, τη βιόλα, το τσέλο και το κοντραμπάσο. Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις, η παραμικρή μετακίνηση της ψυχής αλλάζει το άκουσμα ακόμα κι αν το παίξιμο παραμένει το ίδιο, όμως η ψυχή δεν είναι τόσο προσβάσιμη όσο οι χορδές και δεν φαίνεται καν σε κάποιον που δεν προσέχει τις λεπτομέρειες. Τώρα όσον αφορά στη διαφορά της ποιότητας, είναι τόσο θεαματική που ουσιαστικά δίνει την εντύπωση ότι παίζουμε πάνω σ’ ένα άλλο όργανο, ενώ είναι βέβαια το ίδιο τουλάχιστον σε γενικό πλαίσιο. Έτσι αυτή η διαφορά που θα κάνει τη διαφορά θα βασίζεται στην ποιότητα κι όχι στην ποσότητα. Η πρώτη αφορά την Ανθρωπότητα και η δεύτερη τη βαρβαρότητα.