Το δώρο της ζωής θέλει αξιοποίηση, αλλιώς είναι σπατάλη Χρόνου και πράξη βαρβαρότητας. Αφού ο Χρόνος είναι μαζί μας κάθε στιγμή, είναι εν δυνάμει γεγονός κι οφείλουμε να το υλοποιήσουμε μέσω του έργου μας. Η ψυχή παίρνει το δώρο της ζωής μέσω του σώματος και της σκέψης. Και με αυτήν την έννοια πρέπει να είναι απόλαυση. Όχι επειδή πρέπει με τον υποχρεωτικό χαρακτήρα, αλλά επειδή είναι το πρέπον. Διότι είναι και θέμα σεβασμού του δώρου. Όταν δεν αγαπάς το σώμα, δεν σέβεσαι τη σκέψη. Όταν δεν αγαπάς τη σκέψη, εκφυλίζεις το σώμα. Ενώ η ψυχή έχει ανάγκη από τα δύο για να χαρεί το δώρο της ζωής. Είναι ενέργεια που δεν θέλει να κρυφτεί. Είναι δράση που αγαπά το σώμα, επειδή δεν είναι απλώς μία μάζα. Είναι πράξη που αναζητά τη σκέψη, επειδή δεν είναι μόνο άσκοπες ιδέες. Ο σεβασμός προς τη Διδασκαλία παράγει τον θαυμασμό για τον κόσμο. Διότι η πίστη αλλάζει τα πάντα και δεν περιμένει να ξημερώσει ο κόσμος, αλλά προκαλεί την αρχή του κόσμου για να εμφανιστεί η ενέργεια που δημιουργεί.