Η πραγματικότητα του εξωπραγματικού δεν είναι ούτε παράδοξο ούτε οξύμωρο. Είναι απλώς η επόμενη πραγματικότητα που όλοι θεωρούσαν όχι μόνο ανέφικτη, αλλά αδιανόητη. Είναι το αποτέλεσμα μίας καινοτομίας που παραβιάζει μία απαγορευμένη αρχή, η οποία πλάστηκε με αυθαίρετο τρόπο για να δικαιολογήσει μία καθημερινότητα που δεν έχει νόημα για την Ανθρωπότητα, αλλά μόνο για τις βαρβαρότητες των κοινωνιών που ξεχνούν συνεχώς την ύπαρξη των επιλογών. Σε αυτή την πορεία όπου δεν υπάρχει απορία, δεν υπάρχει φωτεινό μονοπάτι, αλλά μόνο ένας μονόδρομος που καταπιέζει τις ψυχές οι οποίες εγκλωβίστηκαν σε μία ζωή που δεν κατάφερε να ανεξαρτητοποιηθεί από το επίπεδο της ύπαρξης. Έτσι όλα όσα βλέπει έχουν σχέση αποκλειστικά με τον βιοπορισμό, αλλά ποτέ δεν παράγουν κάποιο έργο αφού αυτό θα άλλαζε την πραγματικότητα που πρέπει να παραμείνει αδιάλλακτη λόγω των κοινωνιών της λήθης και της αδιαφορίας. Διότι είναι ένας τρόπος να μην εμφανιστεί ποτέ η πραγματικότητα του εξωπραγματικού για να παράγει ιστορία.