Ποιος να πιστέψει ότι λόγω του πλήθους των αποστολών, ακόμα και τα σουβλάκια έχουν αποκτήσει ένα ίχνος παράδοσης. Διότι όταν σπανίζει η παράδοση, καταλαβαίνουμε την αξία της.  Έτσι, όταν μπορούμε να τα μοιραστούμε ακόμα και στο ενδιάμεσο μιας αποστολής, είναι το πρέπον να γίνει. Είναι ένας άλλος τρόπος παρουσίασης του γεύματος που θυμίζει το μπονζάι. Διότι όλα είναι σε ανθρώπινο μέγεθος, χωρίς υπερβολές. Κάθε κομμάτι είναι φτιαγμένο για το στόμα και κάθε καλαμάκι για το σώμα. Άλλωστε μας συνοδεύει η ύπαρξή του από την αρχή και πάντα αποτελεί πηγή μικρής χαράς που μοιραζόμαστε, γιατί είναι στη φύση του να μοιραστεί. Κι όταν δαγκώνουμε την παράδοση, συνειδητοποιούμε και τη σημασία της συνέχειας. Τα σουβλάκια δεν είναι μόνο αυτά που τρώμε ή που ψήνουμε. Είναι κι αυτά που μοιραζόμαστε για να είμαστε μαζί, αφού επιλέγουμε την ίδια τροφή λόγω απλότητας. Είναι επίσης κι η ευκαιρία να συζητήσουμε για το μέλλον και τις επιλογές που θα είναι καθοριστικές, αφού έτσι επιλέγουμε ανάμεσα στα εφικτά σενάρια αυτό που θα γίνει ιστορία χάρη στην παράδοση.