Δεν είναι τυχαίο που πέρα της έλλειψης, υπάρχουν η υπερβολή κι η παραβολή. Έτσι, κάθε φορά που έρχεται το συναίσθημα της έλλειψης, χρησιμοποιείται η παραβολή του λόγου κι η υπερβολή της εικόνας. Είναι μια μορφή υποστήριξης κι υπερστήριξης. Κι αυτός ο τρόπος είναι αποτελεσματικός για τις ψυχές κι ανθεκτικός για την πηγή. Διότι ξεπερνά τα εμπόδια της καθημερινότητας με τα καθημερινά έργα που αλλάζουν συνεχώς τη ζωή, αφού παράγουν διακλαδώσεις. Οι παραβολές δεν μπορούν να εγκλωβιστούν κι οι υπερβολές πάντα ξεφεύγουν. Ενώ η έλλειψη θα παρέμενε ένας φαύλος κύκλος που αγνοεί την τελειότητα. Η κοινή παραγωγή του έργου κοινού ενδιαφέροντος μ’ έναν συντονισμένο τρόπο, επιτρέπει την υλοποίηση των ιδεών που συμμετέχουν στο κοινό όραμα. Αυτό γίνεται με την πολυκυκλικότητα που δεν σταματά ποτέ να παράγει νέους κύκλους και με βαθύτητα που ανοίγει παντού νέες δομές για να ενισχύσει τη διαχρονική υπερδομή της Ανθρωπότητας. Έτσι οι ψυχές συζούν αυτό το πάθος και τον πόθο χωρίς όριο, χωρίς λογοκρισία και χωρίς αποστάσεις.