94 - Η Αργώ – Το υδραγωγείο – Του αφρού η αναγέννηση
Ν. Λυγερός
Το πεπρωμένο σου Αργώ το κοιτάζουν με δέος,
μυθολογία και χαλκός έχουν μεγάλο κλέος.
Ακίνητη μετέωρη σαν σπάνια ιδέα
ναυάγησες στον ουρανό, αιώνια παρέα.
Με το μυαλό του στοχαστή, με σένα βάζω πλώρη
για όνειρα ελληνικά, κλεμμένα με το ζόρι.
Κωνσταντινούπολη μην κλαις, μια μέρα θα ‘ρθει η ώρα
γι’ αυτό κάνε υπομονή και προσευχήσου τώρα.
Ο γνωστός Πολιορκητής από τη Θεσσαλία,
Δημητριάδος αρχηγός είπε δημηγορία :
«Ανάγκη πολιτείας, ανάγκη κοινωνίας :
η αναζήτηση νερού αλλά κι αθανασίας».
Ύστερα αναγόρεψε μέγα υδραγωγείο,
του ανθρώπου ο ποταμός, της γνώσης μεγαλείο.
Το δημιούργημα μετά από πολλούς αιώνες
έγινε απολίθωμα που σπάζουν οι χειμώνες.
Τους στύλους που παρέμειναν, οι τωρινοί Βολιώτες
τούς ονομάζουν τα δόντια ιστορικοί ιππότες,
παράξενα ερείπια, πεθαίνοντας στη λήθη,
επαναφέρουν τη μνήμη, ξαναγίνονται μύθοι.
στο έργο του Δημήτρη Χορδάκη
Το άνοιγμα του ουρανού, μελαχρινό λιμάνι,
το αίνιγμα ωκεανού, ομηρικό σεργιάνι.
Η πινελιά δημιουργεί γαλάζιες σταγόνες
κι η ομορφιά αποζητεί ελληνικούς αιώνες.
Στο περιγιάλι η δροσιά μοσχοβολάει δυόσμο,
σαν καλοκαίρι μια Ρωμιά με φως καλεί τον κόσμο.
Ιονική η λευτεριά της καμπυλότητάς της
κι ερωτική η ανθρωπιά της θηλυκότητάς της.