Είναι οι ψυχές που δημιουργούν το άρωμα του φωτός για το σπάνιο έργο που παράγει το σώμα και τη σκέψη. Είναι οι ψυχές που επιλέγουν τα χαρακτηριστικά που θα σμίξουν με την πηγή ουσίας. Σαν το μέλι που στάζει, αυτό το άρωμα ξεχειλίζει από τις ψυχές για να γίνει ένα με την ουσία. Είναι μια καινούργια σφραγίδα που χρειάζεται το μέταλλο και το κερί για να ζήσει το ίχνος πάνω της. Έχει το σκληρό του μετάλλου για την ουσία και το τρυφερό του κεριού για το φως. Άλλοι βλέπουν χρώματα για τις ψυχές επειδή τις κοιτάζουν εξ αποστάσεως. Ενώ το σπάνιο, η πηγή ουσίας χωρίς πανοπλία που τις νιώθει πάνω του, ξέρει πώς χύνεται αυτό το άρωμα πάνω στο σώμα του για να γεμίσει τη σκέψη του επειδή δεν υπάρχει κανένα νταβάνι, επειδή ζουν την ομορφιά του ουρανού που γεμίζει τη θάλασσα για να είναι ζεστή κι εσωτερική, για να νιώθει την ουράνια δύναμη πάνω  σε κάθε κύμα και στον πυθμένα, εκεί που το πηγάδι φωτός παράγει την άλλη ουσία που ενισχύει το έργο λόγω πηγαίας αγάπης.