Δεν είναι το ίδιο να κολυμπάς στα ρηχά και στα βαθιά. Δεν είναι το ίδιο να βλέπεις την ακτή και να μη βλέπεις πια καμιά. Όταν λοιπόν βρίσκεσαι στο κέντρο του μεγάλου, το μόνο σύστημα αναφοράς που έχει πια σημασία είναι αυτό της ουσίας και του φωτός. Με άλλα λόγια είναι το σκάφος που σε οδήγησε εκεί. Είναι αυτό που μπορεί να σε πάει και πιο πέρα. Τότε όλα αλλάζουν, διότι οι ψυχές μπορούν να κολυμπήσουν ελεύθερα. Δεν είναι πια κάμπιες και πεταλούδες, αλλά χελώνες και δελφίνια που ξέρουν πώς ζουν στο κέντρο του μεγάλου χωρίς φόβο, διότι είναι ο κόσμος τους. Κι αυτή είναι η ιδέα. Ο κόσμος του φωτός και της ουσίας είναι ο κόσμος της αρμονίας και των ψυχών. Είναι ο φυσικός τους κόσμος που δεν εξαρτάται από καμία κοινωνική ακτή, διότι υπάρχει μόνο ο Ωκεανός και τα μεγάλα μεγέθη. Ο Ωκεανός ασχολείται με τις ηπείρους. Δεν σπαταλά χρόνο με κοινωνικές υποδομές που δεν έχουν καμία εμβέλεια, αφού είναι καταδικασμένες να εξαφανιστούν μόλις εμφανίζονται, διότι δεν προσπαθούν να ζήσουν καν με τη φύση. Και γι’ αυτό υπάρχει μια διαφορά με την Ισλανδία και τη Γροιλανδία για τον Ωκεανό.