Η Ισλανδία φαίνεται απομονωμένη, ενώ για το πνεύμα του Ατλαντικού είναι μία πρώτη στάση πριν τη Γροιλανδία και την Αμερική. Οι άνθρωποι του Βορρά, και ειδικά η Νορβηγία,το κατάλαβε αμέσως διότι βρισκόταν στο τέλος μιας ηπείρου κι είχε απέναντί της αυτό το τεράστιο άνοιγμα. Κι επειδή είχε αυτό το ναυτικό πνεύμα, τόλμησε να κάνει το άλμα που δεν ήταν απλώς μια υπέρβαση. Με την ανακάλυψη της Ισλανδίας είχε πια ένα πάτημα στον Ωκεανό. Ένα άλλο σημείο αναφοράς για να μπορέσει να περάσει στο επόμενο που ήταν ακόμα πιο μεγάλο και βέβαια ακόμα πιο κοντά στον Νέο Κόσμο, που ήταν τότε ανύπαρκτος. Έπρεπε να υπάρχει η θέληση, αλλά και η τόλμη. Έτσι η Ισλανδία έγινε σημείο αναφοράς για τη συνέχεια. Έγινε πέτρα ωκεανού που χρειαζόταν η γέφυρα της ζωής. Και γι’ αυτό ο πράσινος παράδεισος της Γροιλανδίας, παρόλο που ήταν τεχνητός μετά τη χώρα του πάγου, αποτέλεσε την κατάλληλη προετοιμασία για την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου, που αυτός ήταν όντως ένας παράδεισος για τη Γηραιά Ήπειρο.