Ακόμα κι όταν βρίσκεσαι ήδη στο πλαίσιο της αρμονίας, η επιλογή του ίχνους  είναι θεμελιακή, διότι χάρη σε αυτήν χαρακτηρίζεις την  πράξη. Με άλλα λόγια θέλεις να μετρά και γι’ αυτό δίνεις σημασία. Δεν επαρκεί πια η ύπαρξη. Κι η ζωή θέλει ουσία. Διότι δεν θέλει φως με σκιές. Θέλει την πηγαία αγάπη που ξεπερνά τα πάντα. Και γι’ αυτό θέλεις ως ψυχή να είναι το όργανο έτοιμο να σχιστεί για να δεις την έκρηξη της ουσίας ως φινάλε του θεάματος, ως υπερβατικό κλείσιμο της πράξης. Για να ζήσει το ίχνος  θέλει θέληση. Κι η παραγγελία πρέπει να είναι συμβατή με το έργο για να συμβάλει στην εμβέλειά του. Εδώ μπαίνει η σημασία της επιλογής του ίχνους. Με άλλα λόγια πρέπει να είναι στρατηγική η επιλογή για να μην είναι μόνο του παρόντος, αλλά του μέλλοντος και ν’ αφήσει μία ιστορία που θα ανήκει στην Ανθρωπότητα. Έτσι ενώ στην αρχή θεωρείς ότι οποιαδήποτε κίνηση είναι σημαντική για να ξεχωρίζεις από το μηδέν, με την πάροδο του χρόνου, καταλαβαίνεις σε κάθε κίνηση δεν παράγει πράξη, ενώ αυτή μόνο έχει σημασία για την ανέλιξη της ψυχής. Κι η επιλογή δεν είναι πια μία τυχαία παραγγελία που γίνεται μόνο για προσωπικούς λόγους, αλλά μια συμβολή στην εμβέλεια του έργου. Αυτή είναι η βαθύτητα της ομορφιάς που αγγίζει την αλήθεια. Ακολουθεί τη βαθύτητα της αρμονίας που δημιουργεί τελειότητα. Η καλή κίνηση  δεν είναι  μόνο αυτή που ενοχλεί τους αντιπάλους, αλλά αυτή που αποτελεί μια προστιθέμενη αξία για την αρμονία από τη στιγμή που παράγει ένα τέλειο αποτέλεσμα.