Όταν εξετάζει κανείς έναν πίνακα, δεν αντιλαμβάνεται απαραίτητα το βάθος του. Δεν ξέρει για την επιλογή της στιγμής και δεν βλέπει το ιστορικό. Ενώ η ιστορία του πίνακα είναι και η βαρύτητα του πίνακα. Δεν είναι απλώς ένα ίχνος ούτε μόνο μια προβολή κι ακόμα λιγότερο μια φαντασίωση. Είναι το αποτέλεσμα μιας επιλεγμένης σκηνοθεσίας και το στήσιμο του σκηνικού έχει σημασία για το πάθος του έργου που μπορεί κανείς να το πιάσει με τα χέρια του χάρη στο βλέμμα, τόσο ζωντανό είναι. Κι αυτό ισχύει για τις ψυχές με την πηγή, διότι είναι πηγαία η αγάπη του και θέλουν πραγματικά το φως και την ουσία, αλλά  ταυτόχρονα να απολαύσουν την αρμονία μέσω της δράσης του να παίζουν έναν ρόλο ενεργητικό στην ανέλιξη του ψυχικού κράματος. Δεν πιάνουν μόνο την πηγή, θέλουν ταυτόχρονα και την αρχή του κόσμου για να είναι διπλή η χαρά κι η μεταχαρά, για να γίνει η δράση, ανάδραση αφού μέσα στο κράμα δεν υπάρχουν πια διαφορές και το διπλό γίνεται μοναδικό, επειδή είναι αρμονικό κι ουσιαστικό. Οι πίνακες του πάθους έχουν μια δυναμική που ζωντανεύει τη στάση. Δεν είναι απλώς πόζες της πραγματικότητας, αλλά πράξεις που παράγουν κοινή ιστορία πέρα από κάθε εμπόδιο, επειδή η άνεση κι η απόλαυση είναι πέρα των υπερβάσεων.