Όταν βλέπεις τον πίνακα πιο βαθιά κι αντιλαμβάνεσαι μέσω της μεγάλης εικόνας, την υψηλή στρατηγική, συνειδητοποιείς και τα στρατηγήματα του έργου. Δεν είναι μόνο η πράξη αλλά κι η διαδικασία. Δεν έχει σημασία μόνο η τελική χαρά, αλλά κι η βραδύτητα του παιγνίου. Δεν πειράζει το πείραγμα, διότι ανήκει στο παίγνιο και το ίδιο ισχύει για την προετοιμασία. Με άλλα λόγια η πράξη έχει και προκαταρκτικά που είναι θεμελιακά. Διότι στην ουσία αποτελούν μια θεμελίωση. Έτσι φαίνεται η συνέχεια μεταξύ του νέου και του παλιού. Έτσι βλέπεις την καινοτομία της παράδοσης, αλλά και την τελειότητα της αρμονίας. Η πρώτη είναι το πρόγευμα κι η δεύτερη η επίγευση. Δεν είναι πια μόνο η ολοκλήρωση της πράξης που μετρά για να γίνει ιστορικό γεγονός, αλλά και το πριν και το μετά για να φανεί το έργο του φωτός και της ουσίας για να ζήσει το βλέμμα το προμηθειακό και να δημιουργηθεί η μνήμη μέλλοντος. Το σχέδιο δεν είναι πια μόνο σκίτσο, αλλά γνήσιο κομμάτι του έργου, σημείο αναφοράς που επιτρέπει στο μέγεθος να γίνει εμβέλεια, στο πέταγμα να γίνει πτήση, στο έργο να γίνει ον που θα αποτελεί προσφορά στον ψυχικό κόσμο, αφού εμπλουτίζεται χάρη στο ψυχικό κράμα με βαθύτητα και πολυκυκλικότητα, με αρμονία και τελειότητα.