Το πίστευε ότι τίποτα δεν είναι κρυφό
και το έβλεπε ότι όλα είναι ανοιχτά
απλώς κανείς δεν έδινε σημασία
σε αυτές τις λεπτομέρειες
που χαρακτηρίζουν τις ψυχές.
Δεν ήταν πρόβλημα γι’ αυτήν.
Δεν άλλαζε τίποτα στον χαρακτήρα της
ακόμα κι αν η συμπεριφορά της
ήταν πλέον διαφορετική
διότι έβλεπε επιτέλους πράγματα
που δεν κοιτούσε παλιά
γιατί δεν ήξερε ότι αυτή η πράξη
είχε κάποια σημασία.
Τώρα όμως πρόσεχε
αυτό που ήταν ουσιαστικό
κι έβλεπε την απίστευτη διαφορά.
Έτσι γέμιζε και το δωμάτιο του Χρόνου,
δεν ήταν πια μια αποθήκη
χωρίς νόημα
αλλά ένας χώρος
όπου μπορούσαν να ζήσουν
ακόμα κι οι Μούσες,
πάνω στον χρυσό έβλεπε
την προστιθέμενη αξία,
τη σφραγίδα του Χρόνου.