Ακόμα και το άγαλμα είχε αποκτήσει μια δυναμική.
Δεν ήταν πια μόνο ένα θέαμα
αλλά κι ένα εργαλείο που ξεπερνούσε
το απλό παιχνίδι που άγγιζε τις ψυχές.
Ήταν πια ολοζώντανο
και γεμάτο ενέργεια και ανάδραση.
Ένιωσε κάθε λεπτομέρεια, κάθε κίνηση
αφού είχε ενεργοποιηθεί
από την ανάποδη κίνηση
που επέτρεπε τον ψυχικό έλεγχο
κι έβλεπε ταυτόχρονα
το νέο άνοιγμα
που δεν ήταν πια κρυφό.
Δεν άκουγε μόνο τα κύματα της θάλασσας
έβλεπε και το φως της ουσίας
έτσι σιγά σιγά ένιωσε τη συστολή του Χρόνου
για ν’ ανοίξει διάπλατα ο χώρος
μετά τη διακλάδωση
για να συνεχίσει το σενάριο
όλο και πιο βαθιά
αλλά και πολυκυκλικά
αφού οι σφαίρες γεμίζουν
τις χούφτες ζωής.