Η θέα θύμιζε έναν παράλληλο κόσμο που είχε παραχθεί κατοπτρικά από μια διακλάδωση και τώρα σύμφωνα με τη θεωρία έπρεπε να είναι και στους δύο ταυτόχρονα. Κάθε κίνηση έπρεπε να είναι η ίδια, έτσι λειτούργησε αμφίχειρα σαν να έπαιζε την ίδια στιγμή με δύο όργανα όπου κανένα δεν λειτουργούσε παθητικά. Αντιθέτως κάθε κόσμος είχε την αρχή που περίμενε. Αλλά ο στόχος ήταν άλλος κι από την άλλη πλευρά αλλά κι αυτός διπλός. Άλλωστε αυτή ήταν η θέληση κι αυτή έγινε πράξη αλλά για να μην λείπει τίποτα έγινε νέα διακλάδωση που επέτρεπε τη διαδοχική μοιρασιά για να είναι τέλειο το πολλαπλό αποτέλεσμα πριν έρθει η ουσιαστική σφραγίδα με το διαχρονικό βουλοκέρι να αποδείξει την τεράστια αγάπη του Ιππότη δίχως πανοπλία.