Το δωμάτιο φαινόταν κενό αλλά δεν ήταν αφού σε μια γωνιά μια κοπέλα έπαιζε μ’ ένα σκυλί. Το είχε στην αγκαλιά της σαν να ήταν ένα παιδί και εκείνο χαιρόταν που ζούσε αυτή την αγάπη.
Ένας άντρας μπαίνει στο δωμάτιο.
Αντρέας : Τι κάνεις με το σκυλί;
Εύη : Παίζω μαζί του.
Αντρέας : Αλλά ξέρεις ότι δεν είναι παιδί.
Εύη : Έχει κι αυτό γονείς.
Αντρέας : Σωστά, αλλά ξέρεις τι εννοώ.
Εύη : Ναι βέβαια. Αλλά δεν έχει ψυχή κι αυτό;
Αντρέας : Ναι, αλλά υπάρχει μια διαφορά.
Εύη : Προς το παρόν.
Αντρέας : Έχεις δίκιο…
Εύη : Άρα μπορώ να το αγαπώ κι αυτό.
Αντρέας : Δεν αντιλέγω…
Εύη : Τότε;
Αντρέας : Δεν θέλω να στενοχωρηθείς άδικα.
Εύη : Η στενοχώρια δεν είναι άδικη.
Αντρέας : Αλλά αν υποφέρεις μετά;
Εύη : Ας υποφέρεις, αν μπορεί να είναι χαρούμενο.
Αντρέας : Δεν μετράς το κόστος.
Εύη : Μετριέται η αγάπη;
Αντρέας : Έχεις μέσα σου την αγάπη της Ανθρωπότητας.