Το παράδοξο του απίθανου είναι η ίδια του η ύπαρξη. Είναι αρχικά η ύπαρξη δεν έχει νόημα ή θεωρείται ότι είναι αμελητέα με την ύπαρξη της και στη συνέχεια με τη δράση της αλλάζει τα πάντα. Είναι μια ουσία εκρηκτική. Ενώ δεν την περιμένει κανείς πετάγεται σαν ένα συντριβάνι που κανείς δεν είχε υπολογίσει πριν ανακαλύψει την φυσική του ομορφιά που δεν έχει ανάγκη από αποδείξεις. Υπάρχει κι αυτό επαρκεί. Είναι το έργο που δημιουργεί το ον. Έτσι το απίθανο λειτουργεί όχι μόνο σαν μια ιδιομορφία αλλά σαν μια μαθηματική ανωμαλία που αλλάζει τα πάντα δυναμικά. Είναι αυτή η δυναμική που ξαφνιάζει τους πάντες επειδή λειτουργούν στατικά. Έχουν την τάση να ακολουθούν ακόμα κι αν είναι δύσκολο το μονοπάτι αλλά ποτέ δεν θα πάρουν την πρωτοβουλία να το φωτίσουν με την ουσία του φωτός, θα ασχοληθούν μόνο με το φως της ουσίας. Με άλλα λόγια περιμένουν από τους άλλους τα πάντα ενώ η αγάπη της Ανθρωπότητας θα κάνει τα πάντα για τους άλλους. Αυτή είναι η διαφορά που κάνει τη διαφορά. Διότι το απίθανο είναι υπεύθυνο για τα πάντα ενώπιον των πάντων. Δεν περιμένει απολύτως τίποτα από κανένα και για αυτό παράγει έργο Ανθρωπότητας για να μην περιμένουν άλλο, οι άλλοι που δεν το περίμεναν.